Μια φορά και έναν καιρό ζούσε η γιαγιά Ιφιγένεια




Τα Βλεφαρίσματα σας  παρουσιάζουν τη νέα μας στήλη  ΜυθοΒλεφαρίσματα με συγγραφέα την κυρία Σοφία Ησυχίδου.     



Μια φορά και έναν καιρό ζούσε η γιαγιά Ιφιγένεια
                    
  Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε μια γιαγιά που την έλεγαν Ιφιγένεια.  Το όνομα αυτό της το είχε δώσει η δασκάλα νονά της, η οποία την εποχή που τη βάφτισε εδίδασκε το κεφάλαιο της Ηλιάδας με τη θυσία της Ιφιγένειας εν Αυλίδι.

Η γιαγιά Ιφιγένεια ήταν μια απλοϊκή, γλυκιά και γεμάτη αγάπη γυναίκα που αν και δεν είχε πάει ποτέ σχολείο διάβαζε, αφηγόταν  και εξηγούσε την Ηλιάδα και την Οδύσσεια με τον ίδιο τρόπο που διάβαζε και εξηγούσε τους βίους των Αγίων από τον Μέγα Συναρξιστή ή τα Κυριακάτικα Ευαγγέλια και τις επιστολές των Αποστόλων και έμαθε να διαβάζει και να γράφει παρακαλώντας τα παιδιά της κάθε ημέρα να της διδάσκουν ό,τι μάθημα έκαναν στο σχολείο.

Πέρα όμως από όλα αυτά η γιαγιά είχε ένα μεγάλο ταλέντο.  Δημιουργούσε και αφηγόταν τα ωραιότερα παραμύθια που μπορούσε να ακούσει ένα παιδί.  Ανακάτευε με ένα μοναδικό, καταπληκτικό τρόπο την μυθολογία με τους Αγίους και την Ιστορία.
Στη δεκαετία του 50 και στις αρχές του 60 δεν υπήρχαν τηλεοράσεις.  Ο κόσμος ήταν φτωχός και ιδιαίτερα τον χειμώνα οι άνθρωποι κοιμόντουσαν ενωρίς.  ΄Οταν  λοιπόν πλησίαζε το δειλινό, τότε όλα τα κουτσούβελα της οικογένειας, μαζί τους και εγώ,  ως δια μαγείας μαζευόμασταν γύρω από το μαγκάλι της κουζίνας για να ζεσταθούμε.  Το μαγκάλι γέμιζε μικρά φύλλα από αλουμινόχαρτο, που τα έβγαζαν από τα πακέτα των τσιγάρων οι νοικοκυρές, όταν το πακέτο άδειαζε, και τό φύλαγαν για να τα χρησιμοποιήσουν πάνω στο μαγκάλι τοποθετώντας πάνω τους μικρά κομμάτια ψωμιού και όταν το ψωμί ψηνόταν τότε έβαζαν πάνω του τυρί και ελιές.  Αυτό, μαζί με το γάλα ήταν για πολλές οικογένειες το κλασσικό χειμωνιάτικο βραδινό της ελληνικής οικογένειας, όταν υπήρχε βέβαια, γιατί τα χρόνια εκείνα σε πολλά σπίτια δεν υπήρχε ούτε μεσημεριανό.

Τότε  άρχιζε η Βασιλεία της γιαγιάς Ιφιγένειας.  Ο μαγικός κόσμος των παραμυθιών, ο κόσμος των ονείρων.  Και η εισαγωγή ήταν πάντοτε η ίδια.

Μια φορά και έναν καιρό, πριν πολλές χιλιάδες εκατοντάδες χρόνια, τότε που η Αιγαιίδα γης ήταν ενωμένη και δεν υπήρχαν ΄Ηπειροι, τότε που η Ευρώπη ήταν γεμάτη έλη, δάση και πάγους, υπήρχε σε κάποιο σημείο του κόσμου μια τόσο δα μικρούλα καταπράσινη χώρα που τη διέσχιζε ο Αιγαίος ποταμός και την έλουζε στο φως ο ΄Ηλιος Απόλλωνας.  ΄Ηταν τόσο όμορφη χώρα που ο Δημιουργός Θεός τη λάτρεψε και την ευλόγησε να μάθει στους ανθρώπους την αγάπη, τη φιλοσοφία, τη γραφή, τις επιστήμες, τη δημοκρατία και έπειτα αποφάσισε να τη βάλει ακριβό πετράδι στο στέμμα του.


 Γι΄αυτό  οι άνθρωποι την ονόμασαν:
"TO ΠΕΤΡΑΔΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"
(ΕΛ =  ΘΕΟΣ - ΛΑΣ = ΠΕΤΡΑ)

Τι όμορφα που ανακατευόντουσαν όλα.  Ο Περσέας έσωζε την Ανδρομέδα από τον Δράκο, ενώ παράλληλα ο Άγιος Γιώργης σκότωνε έναν άλλο Δράκο.  Η Πηνελόπη και άλλες Ελληνίδες Βασίλισσες περιμένοντας τον Οδυσσέα και τους άνδρες τους Βασιλιάδες να γυρίσουν από τις εκστρατίες έγνεθαν το μαλλί με τη ρόκα τους και μετά ύφαιναν στον αργαλειό, ενώ δύο αδελφές, η Μασουρίχτρα και η  Ανειφάντρα μασουρίζοντας και υφαίνοντας τις κλωστές τους ρωτούσαν τον ήλιο ποια από τις δύο είναι η πιο εύμορφη.  Ο Αχιλλέας και οι Μυρμιδόνες του ξεκινούσαν από το αγαπημένο νησί τους, την Αίγινα, να παν να τιμωρήσουν τον Πάρη που έκλεψε την ωραία Ελένη από τον Μενέλαο, ενώ ο Βασιλιάς των μυρμηγκιών τιμωρούσε το αλαζονικό βασιλόπουλο και μετέτρεπε το βασίλειό του σε καλύβι.  Η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου, η γοργόνα, σταματούσε στη μέση του πελάγους τα πλοία για να ρωτήσει το πλήρωμα όλο αγωνία αν ζεί ο Βασιλειάς Αλέξανδρος, ενώ οι υφάντρες των βυθών έπλεκαν την ωραιότερη δαντέλα από το γιασεμί της θάλασσας και ο Ηρακλής έπαιρνε με το έτσι θέλω τα άλογα του Διομήδη ενώ ο Γιαννακάκης  έτρεχε να σωθεί από την κακιά μάγισσα που ήθελε να τον φάει.

Κανένα από αυτά τα παραμύθια δεν έχει γραφτεί ποτέ.  Εγώ όμως τα αγαπώ και θέλω να τα γράφω σε αυτή τη στήλη ελπίζοντας ότι σε κάποιους από εσάς θα αρέσουν και θα τα λέτε  στα παιδιά και τα εγγονάκια σας.  ΄Ισως, μάλιστα, κάποτε, που ξέρετε;  σας γράψω όλόκληρο το ωραιότερο παραμύθι  της γιαγιάς Ιφιγένειας.  ΤΟ ΠΕΤΡΑΔΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ



Είναι χαμένη η μέρα που δεν γέλασες


Συντάκτης: Σοφία Ησυχίδου