Ομορφιά και ασχήμια



Τα Βλεφαρίσματα πατρονάρουν δύο ουσιαστικά που καθορίζουν τον τρόπο που φερόμαστε στον συνάνθρωπό μας.  Ομορφιά και ασχήμια.


Περπατώντας στην ζωή βρίσκουμε τον εαυτό μας να μπλέκεται σε προκαταλήψεις σχετικά με το τι είναι καλό - προσιτό - ευπαρουσίαστο -  ωραίο - όμορφο.  Τι καθορίζει όμως το συναίσθημά και την εύνοια μας για ένα πρόσωπο ή αντικείμενο;  Τι θεωρούμε όμορφο και τι άσχημο;

Όμορφο με την ετοιμολογία της λέξεις είναι ένα αντικείμενο ή πρόσωπο το οποίο έχει τέλειες καμπύλες - μορφή.  Ο - μορφο.  Αντίθετα άσχημο είναι εκείνο που δεν έχει σωστές αναλογίες ή σχήμα. Ά - σχημο.  Κάθε φορά λοιπόν που συναντάμε κάτι στο διάβα μας το χαρακτηρίζουμε από την τελειότητα του σχήματος ή της μορφής του.  Ειδικά όταν αναφερόμαστε σε ένα πρόσωπο, αναζητούμε χαρακτηριστικά που τον κάνουν συμπαθή στα μάτια μας.

Πολλά πράγματα έχουν γραφτεί για την ομορφιά:

  • Η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή - Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ.
  • Αν πάρεις όμορφη θα την μοιράζεσαι, αν πάρεις άσχημη θα τιμωρηθείς - Αντισθένης, 445-360 π.Χ.
  • Άριστον υγιαίνειν, δεύτερον δε κάλλος, τρίτον δε πλούτος - Πλάτων, 427-347 π.Χ.
  • Όλα έχουν ομορφιά αλλά δεν την βλέπουν όλοι - Κομφούκιος, 551-479 π.X.
  •  Στον άνθρωπο όλα πρέπει να είναι ωραία: και το πρόσωπο, και το ντύσιμο, και η ψυχή, και οι σκέψεις. - Άντον Τσέχωφ, 1860-1904
  •  Τι παράξενη ψευδαίσθηση είναι να υποθέτεις ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη - Λέων Τολστόι 1828-1910 
  • Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά; - Μενέλαος Λουντέμης, 1912-1977
  •  Δεν υπάρχει τίποτε το υγιές γύρω από τη λατρεία της ομορφιάς - Oscar Wilde, 1854-1900
Είναι όμως η όψη ενός ανθρώπου που καθορίζει την ομορφιά του;  Ή μήπως κάτι βαθύτερο;

Ο Τζορτζ Όργουελ λέει στο έργο του "Ομορφιά και ασχήμια" πως δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντάς του το σχήμα που θέλεις εσύ.  Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε;  Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες, ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές. Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος.  Στον δικό μας κόσμο δεν θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από τον φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση.  Όλα τα άλλα θα τα καταπνίξουμε - όλα!  Σπάσαμε τα δεσμά που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άνδρες με τους άνδρες και τον άνδρα με τη γυναίκα.  Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή τον φίλο του.  Στο μέλλον όμως δεν θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι.  Τα παιδιά θα τα παίρνουμε από τη μητέρα τους μόλις γεννιώνται, όπως παίρνει κανείς τα αυγά από την κότα.  Το σεξουαλικό ένστικτο θα ξεριζωθεί. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία όπως η ανανέωση του δελτίου τροφίμων. Δεν θα υπάρχει γέλιο παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιο νικημένο εχθρό.  Δεν θα υπάρχει τέχνη, λογοτεχνία, επιστήμη.  Όταν θα είμαστε παντοδύναμοι, δεν θα έχουμε πια ανάγκη την επιστήμη.  Δεν θα υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Δ εν θα υπάρχει πια η περιέργεια ούτε η χαρά της ζωής.  Δεν θα υπάρχει άμιλλα.  Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου - για πάντα...

Είμαστε έρμαια της κοινωνίας λοιπόν;  Βλέπουμε τα πάντα με "μισό" μάτι, επειδή κάποιος μας πρόδωσε μια δεδομένη στιγμή;.  Είναι όλοι οι άνθρωποι άσχημοι;  Ή απλά είναι όμορφοι μόνο σε εκείνον που μπορεί να τους δει;

Το "είναι" μας γεννιέται όμορφο πάντα.  Γιατί Εκείνος που μας έπλασε, τα κάνει όλα με τελειότητα.  Στην πορεία όμως κάτι στραβώνει.  Είμαστε εμείς; Οι επιλογές μας; Οι δρόμοι μας σε μια χαώδη ανταγωνιστική ζούγκλα που μας κάνει απάνθρωπους;  Πως από όμορφοι καταντάμε άσχημοι και ατελείς;

Πολλά τα ερωτήματα αλλά ένα είναι το σημαίνον. Τι κάνουμε για να γίνουμε πάλι όμορφοι; Και μην μου πείτε πλαστικές!  Γιατί ο εσωτερικός μας κόσμος θέλει πολύ δουλειά.  Συνέχεια. Ακατάπαυστα.

Είμαστε μοναδικοί και πρέπει να πολεμήσουμε για αυτό.  Όλοι είμαστε όμορφοι. Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πει το αντίθετο... 
Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντάς του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες, ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές. Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος. Στον δικό μας κόσμο δεν θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από τον φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. Όλα τα άλλα θα τα καταπνίξουμε -όλα! Σπάσαμε τα δεσμά που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άνδρες με τους άνδρες και τον άνδρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή τον φίλο του. Στο μέλλον όμως δεν θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι. Τα παιδιά θα τα παίρνουμε από τη μητέρα τους μόλις γεννιώνται, όπως παίρνει κανείς τα αυγά από την κότα. Το σεξουαλικό ένστικτο θα ξεριζωθεί. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία όπως η ανανέωση του δελτίου τροφίμων. [...] Δεν θα υπάρχει γέλιο παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιο νικημένο εχθρό. Δεν θα υπάρχει τέχνη, λογοτεχνία, επιστήμη. Όταν θα είμαστε παντοδύναμοι, δεν θα έχουμε πια ανάγκη την επιστήμη. Δεν θα υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Δεν θα υπάρχει πια η περιέργεια ούτε η χαρά της ζωής. Δεν θα υπάρχει άμιλλα. [...] Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου -για πάντα...» [Πηγή: www.doctv.gr]

Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντάς του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες, ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές. Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν πάνω στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος. Στον δικό μας κόσμο δεν θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από τον φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. Όλα τα άλλα θα τα καταπνίξουμε -όλα! Σπάσαμε τα δεσμά που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άνδρες με τους άνδρες και τον άνδρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή τον φίλο του. Στο μέλλον όμως δεν θα υπάρχουν ούτε γυναίκες, ούτε φίλοι. Τα παιδιά θα τα παίρνουμε από τη μητέρα τους μόλις γεννιώνται, όπως παίρνει κανείς τα αυγά από την κότα. Το σεξουαλικό ένστικτο θα ξεριζωθεί. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία όπως η ανανέωση του δελτίου τροφίμων. [...] Δεν θα υπάρχει γέλιο παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιο νικημένο εχθρό. Δεν θα υπάρχει τέχνη, λογοτεχνία, επιστήμη. Όταν θα είμαστε παντοδύναμοι, δεν θα έχουμε πια ανάγκη την επιστήμη. Δεν θα υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Δεν θα υπάρχει πια η περιέργεια ούτε η χαρά της ζωής. Δεν θα υπάρχει άμιλλα. [...] Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου -για πάντα...» [Πηγή: www.doctv.gr]
Είναι χαμένη η μέρα που δεν γέλασες