Είναι χαμένη η μέρα που δεν γέλασες

Τα Βλεφαρίσματα σήμερα θα σας μιλήσουν για την ρήση που κουβαλούν .... "Είναι χαμένη η μέρα που δεν γέλασες".

Ένας ξένος δημοσιογράφος θέλησε πριν χρόνια να κάνει τις διακοπές του σε ένα απομονομένο Ελληνικό χωριό, θέλοντας να γράψει μάλιστα κάποιο άρθρο για την Ελλάδα.  Δεν γνωρίζω ποιό ήταν αλλά γνωρίζω την ιστορία που είναι πολύ ευχάριστη.

Πήγε λοιπόν στο ξενοδοχείο, έκλεισε δωμάτιο και μετά πήγε μία βόλτα τριγύρω.  Ευχάριστος κόσμος, ήρεμος του έφτιαξε την διάθεση και χάρηκε πολύ με την επιλογή του. Μίλησε με τους μαγαζάτορες, τις γιαγιούλες με το παραδοσιακό τσεμπέρι, τους αγρότες.  Ο δρόμος του τον έβγαλε τελικά στο νεκροταφείο του χωριού.  Άναψε ένα κερί στο εκκλησάκι που είχε μέσα και μετά περιπλανήθηκε στους τάφους που του έκανε εντύπωση κάτι.  Όλες οι ταφόπλακες γράφανε μικρές ηλικίες: 5, 6, 12, 3.  Τον λύπησε αφάνταστα αυτό και μάλιστα του έβαλε ένα ερωτηματικό.   Συμβαίνει κάτι και πεθαίνουν παιδιά σε αυτό το χωριό;

Τον λύπησε το γεγονός και τον παραξένεψε συνάμα. Λίγο παρακάτω καθόταν ο ιερέας της εκκλησίας και αμέσως σκέφτηκε να του μιλήσει και να τον ρωτήσει γιατί τόσοι πολλοί θανάτοι παιδιών.

Ο ιερέας χαμογέλασε στην ερώσησή του και αμέσως του αποκρίθηκε:

"Εμείς σε αυτό το χωριό έχουμε μία παράδοση χρόνων. Κρατάμε όλοι ένα ημερολόγιο που γράφουμε τις χαρούμενες στιγμές μας. Όταν λοιπόν πεθαίνει κάποιος ο πρόεδρος του χωριού μετρά για χρόνια μόνο αυτές τις στιγμές και όχι τα πραγματικά χρόνια τα οποία μετράν σαν αληθινά.  Γιαυτό και οι ταφόπλακες γράφουν τον ευχάριστο χρόνο που πέρασαν οι άνθρωποι."

Είναι χαμένη η μέρα που δεν γέλασες 

 Συντάκτης: Μαρία Κάπα