Πόπη Χαβιάρα - Συνέντευξη 2η: Όταν μιά απώλεια γίνεται εφαλτήριο Κοινωνικής Δράσης

Τα Βλεφαρίσματα σε συνέχεια της 1ης συνέβρεσης (Συνέντευξη 1η: Ένας έρωτας από Κούβα που καλά κρατεί! ) με την φίλη μας Πόπη Χαβιάρα, θα απλώσουμε το 2ο μέρος - συνέντευξη, που μας παρουσιάζει την Πόπη ως μια μητέρα που η ζωή ήθελε να πάρει νωρίς τον πατέρα των 2 κοριτσιών της, και μέσα από κάτι τόσο τραγικό να δημιουργήσει ελπίδα...  

Η Πόπη Χαβιάρα στον 2ο δρόμο που έχει τραβήξει, βρίσκεται να έχει συμμετοχή, διακρίσεις, βραβεία, ενώ είναι μέλος σε πολλές Κοινωνικές Οργανώσεις και συγκεκριμένα:

• 2002 Μέλος της UNESCO ΠΕΙΡΑΙΩΣ & ΝΗΣΩΝ 

• 2012 Καλλιτεχνική Υπεύθυνη της Χορωδίας «ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΡΓΩ» 

• ΜΑΙΟΣ 2012 : Δίπλωμα Κατάρτισης Εθελοντών ΜΕΡΙΜΝΑΣ –Εταιρία για τη φροντίδα ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. http://www.merimna.org.gr/

• Δημιουργία της Ανεξάρτητης Οργάνωσης - Ομάδας "ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΣΕ ΧΗΡΕΙΑ" 

http://xhreia.blogspot.com/

http://www.facebook.com/groups/40175896741/

Η Πόπη Χαβιάρα μας μίλησε σχετικά και ειδικά για την ιδέα της δημιουργία της "Νέοι και Νέες σε Χηρεία":
 

"Όταν ο άντρας μου σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό ατύχημα, στις 25/5/2008 λίγες μέρες μετά τα 36α γενέθλια του, ήμουν 6,5 μηνών έγκυος στο 2ο παιδί μας.

Ο άντρας μου ήταν η προτεραιότητα μου. Ο καλλίτερος φίλος μου, ο σύντροφος μου, ο πατέρας των παιδιών μου, η αδελφή ψυχή μου.

Ένοιωσα, μαζί με τον άδικο και ξαφνικό χαμό του, να χάνομαι κι εγώ. Έπρεπε να κρατηθώ για το πρώτο μας παιδί, έπρεπε να κρατηθώ για το δεύτερο παιδί μας που σε λίγο καιρό θα γεννιόταν, έπρεπε να κρατηθώ γιατί δεν είχα άλλη επιλογή … και γιατί η επιλογή σ’ αυτή τη περίπτωση είναι μόνο μια.

ΝΑ ΣΦΙΞΕΙΣ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ.

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΓΑΠΑΜΕ, ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ.

ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΑΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ .

ΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΔΩ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

Από τα λίγα που θυμάμαι είναι πως βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ, δίχως να έχω επαφή με το περιβάλλον. Είχα μια συμπεριφορά ασυνήθιστα ψύχραιμη και φερόμουν σαν όλα να είναι «φυσιολογικά», σαν αυτό να μην είχε συμβεί σ’ εμένα. (Ομολογώ πως ακόμα δεν το πιστεύω… νομίζω πως είναι στη δουλειά και πως θα γυρίσει).
 

Όταν πέρασαν οι πρώτες 30 μέρες, μάζεψα κάθε ψίχουλο ενέργειας για να βγω από το λήθαργο.  Για να μπορέσω να ανασυγκροτηθώ. Ψάχνοντας για βοήθεια, ανακάλυψα τη ψυχρή πραγματικότητα της Ελλάδος αλλά και την ευλογία του να είσαι Έλληνας.

Πέρα από την πολύτιμη υποστήριξη των συγγενών, φίλων, συναδέλφων, αναζητούσα επαγγελματική υποστήριξη με κάποια ειδίκευση όσον αφορά «εγκυμοσύνη και χηρεία». Ήρθα αντιμέτωπη με πολλές κωμικοτραγικές καταστάσεις και με «επαγγελματίες» που με αντιμετώπιζαν σαν «το περιστατικό της καριέρας τους – περιστατικό για διατριβή», « σπάνιο φαινόμενο αλλά υπαρκτό».


Δεν το έβαλα κάτω, πείσμωνα όλο και πιο πολύ και αποφάσισα πως, θα με βοηθήσω, να βοηθηθώ. ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ.  Αυτή η επιμονή μου με έκανε να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους, με αγάπη προς τον άνθρωπο.  Ανθρώπους που δίχως να με ξέρουν προσωπικά, στάθηκαν πρόθυμοι να με βοηθήσουν, προσφέροντας μου τον χρόνο τους, τις γνώσεις τους, τον επαγγελματισμό τους αλλά και άλλοι απλοί άνθρωποι αλλά εξίσου σπουδαίοι, που μέσα από το «απρόσωπο ιντερνετ» έγιναν φίλοι μου και ελπίζω να είμαστε μαζί για πολλά χρόνια σ’ αυτό το ταξίδι της ζωής.


Στις 19 Σεπτεμβρίου 2009, ήρθε στο κόσμο το δεύτερο παιδί μας. ένα υγιέστατο κοριτσάκι που πήρε το όνομα του μπαμπά της.

Η βοήθεια – κυρίως ψυχολογική – που είχα από τους ιατρούς μου και το προσωπικό του νοσοκομείου , έκανε τα πράγματα ευκολότερα.

Τώρα μετά από μια μακρά περίοδο έχω μάθει να ζω με το πένθος, με κύριο μέλημα τα παιδιά μου και αντιμετωπίζω τα πράγματα με νηφαλιότητα.


Με ενδιαφέρει να επιβιώσω να ρυθμίσω τα συναισθήματα κατά τρόπο υγιή. Θα ήθελα όμως, μέσα από τη δική μου εμπειρία να μπορέσω να βοηθήσω άλλους νέους και νέες σε κατάσταση χηρείας, ώστε να βοηθηθούν με οποιαδήποτε πληροφορία σε λιγότερο χρόνο απ’ ότι μου πήρε εμένα.

Και αν θελήσετε να συμμετέχετε σ’ αυτό το γκρουπ , έχουμε πολλά να κάνουμε. (Τα 2 link θα τα βρείτε παραπάνω.)

ΓΙΑΤΙ η απώλεια του/της αγαπημένου/ης μας συζύγου είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγμα που μπορεί να μας συμβεί.

ΓΙΑΤΙ οι μπαμπάδες δεν είναι αθάνατοι σ’ αυτό τον κόσμο.

ΓΙΑΤΙ μια γυναίκα που θρηνεί την απώλεια συζύγου σε κατάσταση εγκυμοσύνης, δεν είναι «σπάνιο φαινόμενο».

ΓΙΑΤΙ αν έχεις χάσει τον σύντροφο σου ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ

«Αν ακούσεις το πόνο σου , θα δεις πως έχει πολλά να σε διδάξει. Ίσως να σε κάνει ικανό να βοηθήσεις κάποιον άλλο που βρίσκεται ΤΩΡΑ στη φάση που ήσουν εσύ ΚΑΠΟΤΕ.  Ίσως τελικά αυτό να μετράει… Να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλο σ’ αυτό το ταξίδι»

ΤΟ « ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΣΕ ΧΗΡΕΙΑ» είναι μη κερδοσκοπική Οργάνωση. Δεν είναι οργανωμένο γκρουπ και δεν αποτελείτε από επαγγελματίες. Δεν έχει καμία ειδίκευση και δεν παρέχει συμβουλευτική και υποστηρικτική βοήθεια σε επαγγελματική βάση. 

Το «ΝΕΟΙ & ΝΕΕΣ ΣΕ ΧΗΡΕΙΑ » Ιδρύθηκε με σκοπό την συμπαράσταση, τη βοήθεια νέων ατόμων σε χηρεία και την ανταλλαγή πληροφοριών, μέσω εθελοντικής συμμετοχής & βιωματικών καταστάσεων."

Εγώ αντικειμενικά να πω πως η Πόπη Χαβιάρα είναι ένα αξιαγάπητο πλάσμα, γεμάτο αγάπη και αφοσίωση στον άνθρωπο.  Είναι δύσκολο να μην την αγαπήσεις, καθώς το χαμόγελό της σε φωτίζει, και είναι ικανό να φωτίσει και τον δικό σου δρόμο.  Όταν λοιπόν γνωρίζεις ότι ένα τέτοιο άτομο, έχει αναλάβει την ευθύνη να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη κατανόησης και αγάπης.... νομίζω ότι καταλαβαίνετε ότι η επίτευξη του στόχου είναι μονόδρομος.  Και εκεί οι δύο δρόμοι της γίνονται ένας.  Καλή συνέχεια Πόπη μου...

Είναι χαμένη η μέρα που δεν γέλασες...

Συντάκτης: Μαρία Κάπα