Να γιατί η Ελληνική Αλφάβητος δεν είναι τυχαία

Τα Βλεφαρίσματα μιλούν και εκφράζονται Ελληνικά.  Τι είναι όμως που κάνει την Αλφάβητό μας μοναδική;

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από τυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως.  Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα) ακούγονται και γράφονται ως εξής:

ΑΛΦΑ-ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ-ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ-ΗΤΑ-ΘΗΤΑ-ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ-ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ-ΝΙ-ΞΙ-ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ-ΦΙ-ΧΙ-ΨΙ-ΩΜΕΓΑ.

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ,  ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ. 

 

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μια θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του φωτός!

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ,

ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ

(ΙΝΑ)ΜΗ ΝΥ ΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ)

ΠΥΡΟΣ (ΔΕ)

ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ (ΟΙ) ΨΥΧΗ, 

Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).

Αλ = Ο νοητός ήλιος
Φα - ος = Το φως
Βη = Προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)
Τα = Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την
Γα = Γη (Δωρικός τύπος)
Αμα = (επίρρ.) συγχρόνως
Έλ = Ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
Εψ = Ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος
Ίλων = Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός
Στή = Προστακτική του ρήματος ίστημι
Ίγμα = Καταστάλαγμα, απόσταγμα
Ζή = Προστακτική του ρήματος ζω
Η = υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι
Θη = προστακτική ρήματος θέτω
Ιώτα = τα ίωγα, τα Εγώ
Πάλαν = Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο πάλλας - παλλούσι περιστρφόμενη 
(Βλέπε Παλλάς Αθηνά)
Δά = Άλλος τύπος της Γα, Γης (Βλέπε Δαμήτης Δημήτηρ, Δήμητρα = Μητέρα γη)
Νύξ = Νύχτα
Ο = Το οποί ο, που
Φυ (οι) = Ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι)
Κ.Ο.Κ.

Με λίγα λόγια η προσευχή - επίκληση λέει:

Θεέ μου Ήλιε (Αλ), Εσ΄΄υ που είσαι το Φως, έλα στη Γη! Και εσύ Θεέ μου Ελ ρίξε τις ακτίνες σου στην Ίλυ που ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).  Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μιά ξηρά) για να μπορέσουν τα εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στη Γη.  Ας μην επικρατήσει η Νύχτα που είναι το μικρόν και κινδυνέψει να ταφή (να σβήσει, να χαθεί) το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα Ίλυ, και ας αναπτυχθεί η ψυχή που είναι το μέγιστο το σημαντικότερο όλων!  

Νοήτε Ελληνικά...

Είναι χαμένη η μέρα που δεν γέλασες